Rozdział VI- " Przepraszam"

Z perspektywy Zayn'a

- Dobra nie krzycz na mnie! Pójdę jej poszukać-powiedziałem do wściekłej Melisy i chłopaków, po czym wybiegłem z mieszkania. Czułem się jak jeden wielki dupek. Zamiast ciągle przypominać Carmen o chorobie powinienem ją jakoś wspierać... Ale nie potrafiłem. Za bardzo przypominała mi ona moją nieżyjącą już przyjaciółkę. Amy była dokładnie taka jak ona. Sama chciała zmagać się z chorobą, a gdy usłyszała wyrok od razu się poddała. Nie rozumiałem, dlaczego nie walczyła do końca... Przecież mogłaby żyć. Mogłaby być ze mną... Dlatego zmuszałem Smith do tego, by powiedziała o białaczce chłopakom. Myślałem, że oni nakłonią ją do leczenia. 

Szedłem ciemną londyńską uliczką, zastanawiając się gdzie mogłaby pójść dziewczyna. Udałem się więc do jej domu, musiałem sprawdzić, czy tam jej nie ma. Po za tym nie wydawało mi się, żeby Carmen należała do tych osób, które po jakiejś głupiej sytuacji udają się płakać do parku czy w inne ckliwe miejsce. Ona pomimo tego, że była osobą dosyć nerwową i momentami cholernie słabą, starała się twardo stąpać po ziemi, chciała pokazać wszystkim, że da radę sama... Imponowało mi to, ale też okropnie wkurzało, bo przecież samemu bez wsparcia bliskich, nawet jeśli by się chciało to nie osiągnie się zbyt wiele.

Bez pukania wszedłem do mieszkania dziewczyny udając się do jej pokoju. Siedziała na parapecie zaciągając się szkodliwym, a jakże kojącym dymem nikotynowym. Gdy ją zobaczyłem poczułem dziwne ukłucie w sercu, zrobiło mi się jej okropnie żal, że aż poczułem jak łzy napływają mi do oczu. Wyglądała tak krucho, bezbronnie..

Zayn ogarnij się- powiedziałem sobie w myślach po czym do niej podszedłem.

- Odejdź-powiedziała cicho nie racząc mnie nawet spojrzeniem. Po barwie jej głosu mogłem śmiało stwierdzić, że płakała... Roniła łzy przeze mnie. Zgasiła papierosa i wrzuciła peta do kosza, uważnie obserwowałem każdą czynność, każdy ruch jaki wykonywała.
- Przepraszam- powiedziałem niepewnie dotykając jej ramienia. Dopiero pod wpływem dotyku popatrzyła na mnie swoimi dużymi, zielonymi jak szmaragdy oczami. Były pełne bólu i zmęczenia, wyglądały jakby krzyczały z rozpaczy.
- Nie przepraszaj, to ja zachowałam się jak idiotka. Uciekając z płaczem z domu Melis, pokazałam jaka jestem infantylna i słaba. A powinnam zapomnieć o chorobie i w końcu żyć- rzekła ochrypniętym głosem patrząc się tępo w ścianę.
- Tak powinnaś-odparłem tylko, usiadłem na parapecie, po czym bez zastanowienia przytuliłem ją do siebie. Carmen była zdziwiona moim gestem, ale nie protestowała, wręcz przeciwnie jeszcze bardziej wtuliła się w mój tors. Czułem  jakbym trzymał w ramionach cały mój świat, co było dosyć dziwne, bo wcześniej nie żywiłem do dziewczyny żadnego pozytywnego uczucia. Teraz jednak z sekundy na sekundę zmieniało się moje nastawienie względem jej osoby.
- Zayn ja nie chcę umierać- szepnęła, a ja jeszcze mocniej ją do siebie przytuliłem, tak jakbym chciał ochronić ją przed jej własnymi słowami, myślami...
- Nie umrzesz, ale musisz wznowić leczenie, na pewno są jakieś sposoby. Pomożemy ci, tylko się nie poddawaj. I najważniejsze, nie wolno zatruwać ci się papierosami.-powiedziałem stanowczym głosem, na co ona tylko lekko skinęła głową.
Siedzieliśmy w ciszy, nie chciałem męczyć ją rozmowami, dzisiejszy dzień i tak był dla niej zbyt męczący.  Po kilkunastu minutach zobaczyłem, że dziewczyna usnęła. Uśmiechnąłem się pod nosem, wziąłem jej wychudzone, drobne ciało na ręce.  ułożyłem ją wygodnie na łóżku, po czym położyłem się obok, przykrywając nas kocem. Nie chciałem jej zostawiać, ona potrzebowała wsparcia, może nie byłem dla niej zbyt bliską osobą, ale w tej chwili nie było nikogo innego. Objąłem ją ramieniem, po czym sam zamknąłem oczy i udałem się do krainy Morfeusza.

[♠] Authoress.
Takie to nijakie i nazbyt przesłodzone, ale na tylko tyle było mnie stać xD Czy wy też jesteście zawiedzione dlatego, że Polska zremisowała z Grecją? Bo ja tak.;c Ale lepszy remis niż przegrana i wielkie brawa dla Szczęsnego, który poświęcił się dla drużyny. :)
A i chciałam polecić bloga marlyn,xxx, dziewczyna pisze wręcz fenomenalnie. Nie wiem jak wy, ale ja po prostu zakochałam się w tym blogu.
Ps. Przepraszam co niektórych, że nie czytałam i nie skomentowałam ich nowych rozdziałów, ale najzwyczajniej brakowało mi czasu. Postaram się to jakoś nadrobić.
xxx